پول گرفتن از ثروتمندان
نقل از حسینعلی راشد:
بسم الله الرحمن الرحیم
در سال های جنگ جهانی اول سختی های زیادی در همه ی ایران پیش آمد و از آن جمله در شهر ما (تربت حیدریه) نیز بیماری ها شایع شد.
در خانه ی ما نخست پدرم مبتلا گشت. نمی دانم به تیفوئید بود یا تیفوس. بعد از آن من و خواهر بزرگتر از خودم و در آخر کودک خردسالی داشتیم که فوت کرد. فقط کار خدا بود که مادرم تنها سالم ماند که پرستاری ما را بکند. این بیماری خیلی سنگین بود و شاید هر یک از ما یک ماه یا بیشتر گرفتار خود بیماری و دنباله اش بودیم. مرحوم دکتر ضیاء یعنی ضیاء الاطباء برای عیادت می آمد. بعدها خود مرحوم دکتر ضیاء برای من که نویسنده ی این سرگذشت هستم (حسینعلی راشد) نقل کرد که:
من به خانه ی شما می رفتم و می دیدم چها ر بیمار که همگی احتیاج به دوا و نخود آب و آش جوجه و بعد از بریدن تب به غذای برنج نرم پخته ای دارند که به آن می گویند ترچلو و وضع خانه ی شما را می دیدم.
روزی که به عیادت مرحوم حاج آخوند رفتم دستمالی حاوی مبلغی پول نقره که شخص معروفی به من داده بود کنار بستر ایشان گذاشتم. مرحوم حاج آخوند پرسید که این چیست؟ گفتم این پولی است که شخصی داده و از باب وجوهات شرعیه نیست. برای مصارف این چند بیمار است که ناچار در این ایام بدان احتیاج است. مرحوم حاج آخوند پرسید: کی داده است؟
من چون نمی توانستم به حاج آخوند بر خلاف واقع بگویم گفتم فلان کس داده است و به من سپرده که نگویم اما شما پرسیدید و ناچار شدم بگویم. در آن حال بیماری اشکش جاری شد و گفت:
حضرت آقا در این قحطی که مردم از گرسنگی می میرند این آدم عروسی راه انداخت و از مشهد مطرب زنانه آورد و مبلغها صرف عرق و شراب کرد و داد که مردم مسلمان خوردند. آیا شما روا می دانید که من از چنین آدم پول قبول کنم؟ من راضی هستم بمیرم و از چنین کسان نوشدارو نگیریم. مرحوم دکتر ضیاء می گفت من نیز به گریه افتادم و پول را بردم به صاحبش پس دادم.
منبع: فضیلت های فراموش شده (شرح حال حاج آخوند ملا عباس تربتی)؛ به قلم حسینعلی راشد، تهران:انتشارات اطلاعات (1373)؛ صص. 180-181.
